Wadlopen

Afgelopen week heb ik van een heerlijke vakantie genoten in eigen land. Het plan was om te gaan kamperen in Groningen maar gezien de weersomstandigheden van de afgelopen weken hebben we de tent ingeruild voor een Groningse yurt en dus werd het een weekje glamping op Hollandse bodem. De yurt was ruim genoeg voor een gezin van 4 personen en met de houtkachel erin zou ik het zelfs comfortabel noemen. Als je je bedenkt dat je ook met 2 kinderen in een tent in de stromende regen kan staan is een yurt al gauw een soort Hilton hotel.

Nog voordat de vakantie was begonnen had ik me al ingeschreven voor een wadlooptocht, dat wilde ik al heel graag een keer doen. Wadlopen kan je ook in je eentje doen maar gezien mijn navigatietalent leek het me beter om te vertrouwen op de expertise van iemand anders. Ik sloot me aan bij wadloper Theo Spijker die altijd wandelt met kleine groepen. Mijn gezin bleef een dagje in de yurt want de wadlooptocht die ik wou maken (een oversteek naar een eiland) is niet geschikt voor kleine kinderen. Na afloop begrijp ik volkomen waarom.

Het was even spannend of de tocht door kon gaan vanwege de voorspelde onweersbuien. Het is immers moeilijk schuilen op het wad dus bij onweer worden tochten altijd afgeblazen. De eerste tocht werd inderdaad afgeblazen maar later in de week kon ik alsnog mee om een gedeeltelijke oversteek te maken naar Schiermonnikoog.

Het plan was om vanaf Lauwersoog met een bootje naar een zandplaat te varen en vervolgens te wandelen naar Schiermonnikoog. Normaal gesproken kun je de gehele overtocht ook wandelend doen. Deze boot is simpelweg een manier om al het slik te vermijden en de oversteek makkelijker te maken. Op de dag dat ik liep was een gehele oversteek echter niet mogelijk. Het was namelijk doodtij wat resulteerde in het feit dat het water hoger was dan normaal of minder laag; het is maar net hoe je het leven bekijkt.

De boot vaarde zo’n 10 minuten en stopte voor mijn gevoel midden op zee. De ladder werd uitgehangen en aan ons de vraag om uit te stappen. Ik dacht eerst dat de schipper een grapje maakte. Maar toen Theo (onze gids) uitstapte besefte ik mij dat een boot natuurlijk niet tot midden op de zandplaat kan komen en dat we hoe dan ook een nat pak gaan halen…… Uitstappen dus. De boot keerde om en daar stond de groep midden in het water midden in de zee. Om het allemaal nog wat extra sjeu te geven begon het keihard te regenen. Dat maakte echter niet uit want ik was al doorweekt.

We liepen een stuk en kwamen op de zandplaat uit. Wat volgde was een prachtige tocht over het wad. Kleine stukjes droge zandplaten wisselden af met stukjes door het water. We kwamen van alles tegen; krabben, schelpen, oesters, slakjes. Dat alles werd uiteindelijk een proeverij van gerechten. Ik moet bekennen dat ik nog nooit een oester heb gegeten. Ik vind ze er simpelweg niet aantrekkelijk uitzien. Maar toen Theo er een van het wad had geplukt en eigenhandig had opengemaakt met zijn zakmes leek me dat juist een uitgelezen moment om het toch eens te proeven. Lekker vond ik hem niet maar wat een genot om daar zo te staan midden op het wad. En gelukkig had ik een beetje water bij me en wat hardkeks om de smaak weg te spoelen.

Na een flink stuk lopen namen we even een korte pauze. Theo pakte een bakje aardbeien uit zijn tas en zette die midden op de grijze ondergrond van het wad. De intens rode kleur van de aardbeien stak af tegen het grijze wad.  Theo merkte op: ‘dat zie je niet als ze met 30 dozen tegelijk bij AH staan!”. Hij had gelijk. Het was mooi om te zien hoe prachtig rood die aardbeien zijn nu we al uren door het grijze wad liepen. Dat was gelijk ook de aanleiding voor Theo om ons allemaal uit te nodigen om een rustig plekje op het wad te zoeken en eens even om je heen te kijken en de omgeving op je in te laten werken. Ik vond het goed dat hij dat deed. Immers na uren wandelen en nattigheid was het fijn om even stil te staan met waar je eigenlijk mee bezig bent. Even aarden in het slik van de Waddenzee. Een regenbui haalde ons uit het moment en we liepen verder.

Ik vroeg Theo of het niet gevaarlijk is om alleen te lopen, iets wat hij zelf namelijk graag doet. ”Minder gevaarlijk dan met een groep” was zijn reactie. Oeps en we waren nog maar halverwege…… Ik keek naar de groep en begreep wat hij bedoelde. Iedereen is op een andere manier voorbereid. Ik ben eigenaar van een buitensportwinkel en was overdressed met technische laagjes, dry sacks en zelfs een noodfluitje. Er waren echter ook een aantal jongeren die enkel een zwembroek, t-shirt en simpel jasje aan hadden. Het was aan Theo om te zorgen dat een ieder veilig de overkant haalde.

We liepen verder en kwamen bij de eerste onvermijdelijke geul. Om uiteindelijk aan land te komen moesten we 2 geulen door. Het water stond echter hoog mede doordat het doodtij was. Teruggaan was geen optie want daar stond het water inmiddels nog hoger……. Ik werd redelijk nerveus vooral omdat Theo zich hardop afvroeg wat de beste plek voor een oversteek zou zijn. Uiteindelijk koos hij een plek en al prikkend met een stok tastte hij de diepte af. De groep volgde. De stroming vond ik heftig en net op het moment dat ik bedacht me niet meer staande te kunnen houden en tot zwemmen over te gaan zei Theo dat we het diepste punt gehad hadden. Een zucht van opluchting! Op mijn tenen trappelde ik mezelf vooruit en was de geul door. Daarna volgde nog nr 2 maar die was gelukkig minder diep.

Vervolgens liepen we over een prachtige zandplaat en de kust van Schiermonnikoog was al in zicht. De zon scheen en ik kwam redelijk opgedroogd weer aan land. Daar midden tussen de schaapjes konden we ons omkleden en even uitrusten van het avontuur. Vervolgens namen we de veerboot en keerden terug naar het vasteland.

Wat een prachtige ervaring. Bedankt Theo, als ik weer in het noorden ben wandel ik graag weer een stuk met je mee!