Een weekendje winterkamperen, het begint al bijna een traditie te worden. Eind 2013 organiseerde beroepsavonturier Wilco van Rooijen voor de eerste keer een winterkamperweekend voor liefhebbers van deze tak van sport. Ik ging dat weekend mee. Kampvuur, expeditie verhalen tot diep in de nacht en mooie wandelingen; ik hou ervan! Het was een kort maar krachtig avontuur dat mij even uit het dagelijkse werkritme haalde. Natuurlijk is het heerlijk om er een paar weken tussenuit te gaan maar dat lukt niet altijd. Een weekend iets heel anders doen doet een mens goed. En ik had wel weer behoefte aan een weekendje onthaasten. Dus ik gaf mijzelf wederom op voor winterkamperen toen ik de aankondiging tegenkwam op de website van Wilco van Rooijen.
Eerlijk is eerlijk; echt winter was het natuurlijk niet afgelopen weekend. Ik arriveerde op het terrein in Dwingeloo met prachtig zonnig weer. Even twijfelde ik of ik niet alleen onder een tarp zou gaan slapen maar navraag deed mij beseffen dat het ’s nachts met de wind behoorlijk afkoelt en dat de gevoelstemperatuur -10 graden zou zijn. Toch maar even mijn tentje opgezet. De Icebreaker laagjes die ik uit voorzorg had aangetrokken waren al snel te warm maar vannacht zou ik ze waarschijnlijk hard nodig hebben!
De basis is basic tijdens zo’n weekend en dat betekent geen douche aanwezig en wc bezoek tussen de bomen. Het eten daarentegen was alles behalve basic want Wilco had een behoorlijke hoeveelheid ingekocht en mocht het nodig zijn dan kon de hele groep daar een week op overwinteren.
Na een warm welkomstwoord van Wilco werden we opgehaald door een boswachter voor een mooie tocht door het Nationaal Park Dwingelderveld. Met een grote groep wandelaars was het lastig wild spotten omdat we niet bepaald geruisloos waren maar de tocht was prachtig en met ondergaande zon wandelden we terug richting onze kampeerplek. Daar kon de gezamenlijke maaltijd beginnen. Al gauw had iedereen een hoofdlampje op. Er werd vuur gemaakt, groenten gesneden, water gekookt en zowaar ook verse slagroom geklopt. Want waarom zou je een plakje cake in de buitenlucht ook niet extra feestelijk maken? En daar stond ik dan onder het genot van cake met verse slagroom bij een knetterend kampvuur te genieten van de buitenlucht. Het weekend kon eigenlijk al niet meer stuk. Ik was mijn mailbox al bijna vergeten en mijn to do lijstjes leken ineens heel ver weg. Precies wat de bedoeling was. Onthaasten. Even back to basic en genieten van het moment.
Na de heerlijke maaltijd kwam de documentaire ter sprake die recent gemaakt is over Wilco’s laatste Cho Oyu expeditie. Een ingekorte versie van deze documentaire is in december 2014 op televisie uitgezonden. Daarin kwam Wilco niet bepaald over als een sociaal expeditieleider. Er kwam een interessante discussie op gang rondom het kampvuur. Had dit met de montage van de documentaire te maken? Wat is er echt gebeurd tijdens die expeditie? En hoe kijkt Wilco er zelf tegenaan? Het bleek maar weer dat een verhaal meerdere kanten heeft.
Een van de medekampeerders had een prachtige gadget bij zich. Een beamer met ingebouwde accu ter grootte van een handpalm. Aangesloten op zijn Iphone kon dit een haarscherp beeld produceren. Het was nu alleen even zoeken naar een vlakke ondergrond daar midden in het bos….. Een op zijn kant gezet kampeertafeltje voldeed perfect aan de eisen en al gauw zaten we te kijken naar een spannende scene van één van Wilco’s andere expedities. Ik vond het bijzonder om Wilco zijn commentaar bij de beelden te horen. Dat is toch weer heel anders dan wanneer je alleen het boek leest dat ook over deze expeditie was geschreven. Dit is wel kamperen anno 2015! Midden in het bos met een portable beamer. Gelukkig was de gadget op een gegeven moment ook door zijn voorraad stroom heen. De gesprekken kwamen weer op gang.
De avond was gezellig en tot diep in de nacht werd hout op het vuur gegooid. Maar dan komt toch echt dat onvermijdelijke moment dat je weg moet bij het warme vuur om je koude slaapzak op te zoeken. Ik was zo moe dat ik al snel in slaap viel. Koud heb ik het niet gehad maar wat was ik blij dat ik in een tentje sliep en niet onder een tarp. ’s Ochtends waaide het behoorlijk en bij het opstaan voelde het inderdaad als min 10.
Gelukkig waren er een paar vroege vogels in de groep die niet alleen het ontbijt hadden klaargezet maar ook het vuur weer hadden aangemaakt. Ik was snel weer opgewarmd en de oplos cappuccino smaakte voortreffelijk. Aan kampeerkoffie worden toch altijd weer andere eisen gesteld dan wanneer je thuis bent.
Na het ontbijt, het afbreken van de tenten en het maken van een groepsfoto nam iedereen afscheid. Het was een heel gezellig weekend geweest. Ik was volledig onthaast en had genoten van de buitenlucht. Een autorit van anderhalf uur terug naar huis bracht mij weer dichter bij de bewoonde wereld.
Eenmaal thuis wachtte mij een warm welkom van mijn zoon:”Mam, je ruikt naar een verrotte paddenstoel in een bos! Wat heb je gedaan?”. Ja jongen wen er maar aan want volgend jaar ga ik weer mee!
Wilco en alle mede winterkampeerders bedankt voor het super leuke weekend!
